اصول معماری پایدار

معماری پایدار یا معماری محیطی، طراحی و ساخت براساس ملاحظات محیطی، و با استفاده از مصالح بومی و محلی میباشد.کاربرد مفاهیم پایداری و توسعه پایدار در معماری مبحثی به نام معماری پایدار را به وجود آورده است. که مهم ترین سرفصل های آن را عناوین “معماری اکو – تک”، “معماری و انرژی” و “معماری سبز” تشکیل میدهد.معماری پایدار که در واقع زیر مجموعه طراحی پایدار است را شاید بتوان یکی از جریان های مهم معاصر به حساب آورد که عکس العملی منطقی در برابر مسایل و مشکلات عصر صنعت به شمار می رود. برای مثال، ۵۰ درصد از ذخایر سوختی در ساختمان ها مصرف می شود که این به نوبه خود منجر به بحران های زیست محیطی شده و خواهد شد. بنابراین، ضرورت ایجاد و توسعه هرچه بیشتر مقوله پایداری در معماری بخوبی قابل مشاهده است.

 

۱- اصل حفاظت از انرژی (The principle of energy conservation)

طراحی ساختمان به گونه ای که استفاده از سوخت های فسیلی در آنها به کمترین حد ممکن یا به صفر برسد. ساختمان های ساخته شده با سبک معماری سبز و با استفاده از مواد و مصالح ساختمانی متنوع و با ترکیب های مختلف آنها سعی دارند با توجه به نیاز کاربران محیط را تغییر دهند. این نوع ساختمان ها به گونه ای طراحی می شوند که امکان استفاده از انرژی های تجدید پذیر مثل انرژی خورشیدی به حداکثر میزان خود وجود داشته باشد.

۲- اصل کار با اقلیم و منابع انرژی محلی (Principle of working with local climate and energy sources)

شکل و موقعیت قرار گرفتن این ساختمان ها و فضاهای اندرونی آنها به گونه ای طراحی می شوند که با عایق بندی صحیح علاوه بر این که آرامش و سطح آسایش ساکنان ساختمان تامین می شود، استفاده از سوخت های فسیلی نیز کاهش می یابد. مثلا از ساختمان هایی که رو به جنوب ساخته می شوند می توان در زمستان استفاده بهینه ای از نور خورشید در داخل ساختمان انجام داد. حتی با به کارگیری پنجره های شفاف در این ساختمان ها می توان گرمای حاصله را افزایش داد.

۳- اصل کاهش استفاده از منابع جدید (The principle of reducing the use of serious resources)

به علت عدم وجود منابع ناکافی برای بازسازی هر نسل از ساختمان ها می توان با استفاده مجدد و مصالح بازیافت شده یا فضاهای بازیافت شده استفاده از منابع جدید را به حداقل رساند و تأثیرات زیست محیطی آنها را کاهش داد.

۴- اصل احترام به کاربران ( The principle of respect for users)

معماری سبز با احترام بیشتر به نیازهای انسان سعی دارد با ممنوع کردن و عدم استفاده از مواد و مصالح خطرناک مثل انواع مواد عایق CFC به تمامی ساکنان آن ساختمان احترام گذاشته و آرامش و آسایش را به آنها هدیه دهد. این اصل را می توان کمی به آلودگی حاصل از تغییرات آب و هوایی و تخریب لایه ازن ربط داد.

۵- اصل احترام به مکان و سایت هر ساختمان (The principle of respect for the location and site of each building)

هر ساختمانی که احداث می شود باید زمین را به گونه ای آرام و سبک لمس کند که این امر بیانگر تعامل بین ساختمان و مکان آن می باشد. هیچ ساختمانی نباید مصرف کننده حریص انرژی باشد و نباید انتشار دهنده انواع آلاینده ها باشد. این نوع ارتباط را می توان در سکونت گاه های سنتی اعراب بادیه نشین و عشایر ایران مشاهده کرد. چادرهای تولید شده از پشم بز، گوسفند و شتر این قبایل طوری برافراشته می شود که در مقابل بادهای شدید دوام می آورد و کف چادرها برای اینکه گلی نشوند با چوب پوشانده می شوند. بعد از اینکه این قبایل می خواهند برای ییلاق و قشلاق مکان را ترک کنتد، چادرها جمع می شوند بدون اینکه تغییری در وضعیت زمین سایت  ایجاد شود. طراحی فستیوال ۸۶ در سونسبیک توسط معماران هلندی هم الهام گرفته از این موضوع بود که پس از برگزاری فستیوال، زمین سایت بعد از جمع آوری ساختمان بدون هیچ تغییری به وضعیت قبل از برگزاری آن بازگشت

۶- اصل کل گرایی ( The principle of totalitarianism)

مشارکت تمام اصول سبز باید به صورت کل گرا برای ایجاد یک محیط مصنوع چرا که معماری سبز تنها یک ساختمان منفرد نیست و شکل پایداری از محیط شهری می باشد و سامانه های موجود در آن باید با هم در تعامل و سازگاری باشند.